Pojava šanta. Šant je prelazak krvi u vidu kratkog spoja između leve i desne strane srca, bez prolaska kroz alveolnu kapilamu mrežu, što se javlja kod urođenih srčanih mana sa cijanozom, kada postoji interatrijalni ili interventrikulami defekt srčanog septuma s plućnom hipertenzijom.
Pojava šanta. Šant je prelazak krvi u vidu kratkog spoja između leve i desne strane srca, bez prolaska kroz alveolnu kapilamu mrežu, što se javlja kod urođenih srčanih mana sa cijanozom, kada postoji interatrijalni ili interventrikulami defekt srčanog septuma s plućnom hipertenzijom. Tada jedan deo krvi kratkim spojem prelazi (šantuje) iz desne u Ievu sfranu srca (desno-Ievi šant). Šant krvi može da se javi i u plućnom pareahimu, kada bolest iz ventilacije isključi jedan deo alveola u kojima je očuvana perfuzija krvlju. Ovo se može dogoditi kada nastane atelektaza jednog dela pluća ili kada je deo alveola ispunjen tečnošću, kao kod plućnog edema (bilo zbog srčanog ili nesrčanog uzroka), ili kada postoji intraalveolna eksudacija tečnosti u većem delu pluća, kao kod pneumonije. Arteriovenski šant u plućima ređe mogu da izazovu anomalije plućnih krvnih sudova. Ove anomalije mogu da budu urođene (npr. sindrom Rendu-Osler-Weber) ili stečene (npr. promene u krvnim sudovima pluća kod ciroze jetre, slične promenama krvnih sudova u koži, kod ove bolesti). Bez obzira na uzrok, značajan desno-levi šant praćen je hipoksemijom u arterijskoj krvi.
Poremećaji ventilaciono-perfuzionog odnosa. Najznačajniji patofiziološki mehanizam oštećenja plućne funkcije u bolesnika s promenama u piućnoj perfiiziji jeste poremećaj odnosa između veatilacije i perfiizije. Najveći broj bolesti koje zahvataju ih disajne puteve ili plućni parenhim ima neravnomemu distribuciju u plućima i ne oštećuje podjeđnako ventilaciju i perfuziju. Neki delovi pluća mogu da imaju dobru perfuziju a smanjenu ventilaciju, dok drugi delovi pluća mogu da imaju smanjenu perfuziju a relativno očuvanu ventilaciju. Bolesti disajnih puteva kod kojih postoji poremećaj ventilaciono-perfiizionog odnosa jesu astma i hronična opstrukcijska plućna bolest. Najčešće parenhimske bolesti pluća s poremećajem ventilaciono-perfuzionog odnosa su intersti’ cijumske bolesti pluća i pneumonija. Bez obzira na uzrok nastanka, poremećaj ventilaciono-perfuzionog odnosa praćen je značajnim smanjenjem efikasnosti razmene gasova u plućima.
Posmatrajući poremećaje perfiizije povezano sa poremećajima drugih faza plućne funkcije, treba naglasiti da u bolesnika s oboljenjima disajnih organa uzrok hipoksemije najčešće nisu, pojedinačno, hipoventilacija, poremećaj distribucije gasova, poremećaj razmene gasova kroz alveolno-kapilamu membranu niti poremećaj krvotoka u plućima; to je neravnomema ventilacija u odnosu na protok krvi, odnosno poremećaj raspodele ventilaciono-perfuzionog odnosa. Zbog toga pri otkrivanju patofizioloških poremećaja u pojedinim plućnim bolestima treba uzeti u razmatranje poremećaje u svim fazama plućne funkcije.