Pankreasni ascites senajčešćejavljazbog mpture glavnog pankreasnog voda, često je udmžen sa fistulom koja se nalazi izmedu peritonealne šupljine i ovog voda, ili ga stvara fistula između pseudociste i peritonealne šupljine.
Pankreasni ascites senajčešćejavljazbog mpture glavnog pankreasnog voda, često je udmžen sa fistulom koja se nalazi izmedu peritonealne šupljine i ovog voda, ili ga stvara fistula između pseudociste i peritonealne šupljine. Dijagnoza pankreasnog ascitesa je sumnjiva u bolesnika sa povišenim nivoom amilaze u seramu i povišenim nivoom amilaze i albumina u ascitesnoj tečnosti (albumin veći od 3,0 g/dl ili od 30 g/1). ERCP je od najvećeg dijagnostičkog značaja, jer potvrđuje prolaz kontrasnog sredstva iz glavnog pankreasnog voda ili iz pseudociste u ascitesnu tečnost. Oko 15% bolesnika sa pseudocistom imaju i pankreasni ascites.
Ukoliko je ruptura pankreasnog voda posterioma, može se stvoriti fistula između glavnog pankreasnog voda i pleuralnog prostora, stvarajući pleuralni izliv, obično na levoj strani i dosta obilan. Obilan pleuralni izliv zahteva torakocentezu (punkciju) i drenažu.
Paracenteza (punkcija ascitesa) se radi da bi se peritonealna šupljina oslobodila tečnosti i da bi se zaustavilo izlivanje pankreasnog soka. Dugo aktivni (long acting) analogi somatostatina (octreoide) koji inhibišu egzokrinu sekreciju pankreasa veoma su korisni u terapiji bolesnika sa pankreasnim ascitesom ili pleuralnim izlivom. Ukoliko se ascites ne povlači u toku 2-3 nedelje medikamentnog lečenja, bolesnika treba operisati, posle prethodno urađene pankreatografije (ERCP), radi definisanja anatomskog izgleda glavnog pankreasnog voda.